Zajedno su se rodile i otišle u smrt: Čuvene bliznakinje su isplanirale svoju eutanaziju do detalja

Bliznakinje Elis i Elen Kesler, legendarne nemačke plesačice i pevačice, završile su život onako kako su ga i živele, zajedno. U 89. godini umrle su u Grinvaldu, nadomak Minhena, uz medicinski asistiranu smrt. Nemačka policija potvrdila je da nema tragova nasilja, a njihova odluka sprovedena je u saradnji sa Nemačkim društvom za humano umiranje, organizacijom koja u okviru zakona pomaže ljudima da samostalno donesu odluku o kraju života.

Kako navode nemački i svetski mediji, sestre su mesecima, pa i duže od godinu dana, planski pripremale poslednje dane, s jasnom namerom da i iz života odu istog dana. Njihova smrt poklopila se sa zakonskim okvirom u Nemačkoj, gde je od presude Saveznog ustavnog suda 2020. godine dozvoljena asistiranu smrt pod određenim uslovima, dok je aktivna eutanazija i dalje krivično delo.

Preporučujemo

Simbol glamura posleratne Evrope

Elis i Elen rođene su 1936. u Saksoniji, u tadašnjoj nacističkoj Nemačkoj. Roditelji su ih vrlo rano odveli na balet, pa su već kao šestogodišnjakinje bile na časovima, a sa 11 godina u dečjem baletu Opere u Lajpcigu. Porodica je 1952. uspela da prebegne iz Istočne u Zapadnu Nemačku, koristeći vizu za posetu, i to je bio prelomni trenutak koji im je otvorio put ka međunarodnoj sceni.

U Diseldorfu su nastupale u pozorištu Paladium, a već 1955. otkrio ih je direktor kultnog pariskog kabarea Lido, gde su narednih godina, sa perjem, štrasom i disciplinom balerina, gradile status evropskih zvezda. U strogoj posleratnoj Nemačkoj bile su među prvima koje su u ozbiljnim emisijama pokazivale noge, što im je donelo i obožavanje i zgražavanje, ali ih je zauvek upisalo kao žene koje su unosile glamur u sivu stvarnost.

Bliznakinje su imale talenat nije ostao zatvoren u Evropi. Nastupale su u Njujorku, Monte Karlu, Barseloni, Buenos Ajresu i Sidneju, na televiziji i u filmovima, a delile su scenu sa imenima kao što su Frenk Sinatra, Fred Aster i Hari Belafonte. Pojavile su se i u američkom filmu "Sodom i Gomora" i našle se na naslovnoj strani magazina Life, što je, za evropske šou-dame tog doba, bio dokaz da su probile i najveće granice.

Od Lida i Evrovizije do italijanske televizije

Godine 1959. predstavljale su Zapadnu Nemačku na Pesmi Evrovizije, sa numerom "Heute Abend wollen wir tanzen geh'n", i završile na osmom mestu, ali im je nastup doneo dodatnu vidljivost u celoj Evropi. Već početkom šezdesetih sele se u Italiju, postaju zaštitna lica velikog RAI šou programa "Studio Uno" i pretvaraju se u prave nacionalne ikone.

Bile su visoke, vitke, savršeno sinhronizovane, sa imidžom "nogu nacije" koji je pratio svaki njihov nastup. U četrdesetoj godini pristale su da poziraju za naslovnu stranu italijanskog izdanja magazina Playboy, a taj broj postao je najprodavaniji u istoriji italijanskog izdanja. Time su još jednom pomerile granicu onoga što je u to doba bilo "dozvoljeno" damama sa televizije.

Popularnost nisu gradile samo kroz glamur, već i kroz radnu etiku. Često su isticale da ih je upravo disciplina baleta i činjenica da su uvek nastupale udvoje držala "na zemlji", uprkos ogromnoj slavi. Za doprinos kulturnoj razmeni između Nemačke i Italije dobile su i zvanična priznanja obe države, što je retkost čak i za umetnike njihove generacije.

Privatan život držale su podalje od skandala. Obe su imale duge veze i romanse, ali se nikada nisu udale, naglašavajući da ih je majčina nesrećna bračna priča naučila koliko brak može da zarobi. Od sredine osamdesetih vratile su se u Nemačku i povukle u Grinvald, gde su nastavile povremeno da nastupaju, čak i u poznim godinama.

Bliznakinje su zajedno bile u životu, a zajedno i u smrti

Već početkom ove godine, u intervjuu za nemačke medije, jasno su rekle da žele da ih i posle smrti niko ne razdvaja. - U smrti ujedinjene. Tako bismo želele, rekle su tada, dodajući da su testamentom predvidele zajedničku urnu. Nisu želele samo da dele urnu jedna s drugom, već i sa majkom, preminulom 1977. godine, kao i sa pepelom svog psa Jelo, čime su i simbolično zatvorile porodični krug.

Prema navodima Nemačkog društva za humano umiranje, njihova odluka o asistiranoj smrti doneta je hladne glave, bez psihijatrijske krize i bez spoljnog pritiska, kao dugogodišnja želja da odu istog dana i na način koji doživljavaju kao dostojanstven. U državi u kojoj je samoodređeni kraj života zakonski dozvoljen u strogo kontrolisanim okvirima, njih dve su taj okvir iskoristile kao poslednji čin lične autonomije.

Smrt Elis i Elen Kesler nije samo vest o još jednoj poznatoj ličnosti koja je otišla. To je zatvaranje jednog retkog, simetričnog poglavlja u istoriji evropskog šou-biznisa. Sedam decenija delile su scenu, garderoberu, hotelske sobe, probu, tremu i aplauz. Upoznale su dva sistema, dve Nemačke, ceo kontinent, Ameriku i televiziju koja se menjala brže nego što su se menjali njihovi kostimi. Na kraju, ostale su verne jedinoj konstanti koju su imale od prvog dana, jedna drugoj.

(Ona.rs)