Petrovdanske lile: Običaj koji deca ne zaboravljaju i zahvaljujući kome praznik biva još topliji

Svake godine uoči Petrovdana deca osete posebnu radost

Smiraj dana i iščekivanje dugonajavljivane svečanosti u kojoj se prvi put učestvuje. Prethodno vreme sasvim provedeno u pripemama za poseban događaj. Gledanje oca kako na vrh drveta uvija staru krpu koja će kasnije, u povorci mnogo starije dece, osvetljavati naselje.

Spor protok vremena, nestrpljivost i ... konačni polazak. Posebno osećanje, ne toliko daleko od blagog straha jer se prvi put tako kasno, po mraku, biva napolju. Potom radost zbog prisustva druge dece, koja uz nadzor odraslih, ukoliko su manja, idu od kuće do kuće i traže bombone, slatkiše, sve ono što je bila moderna varijanta običaja da se daruje kajmak kao dragocena namirica.

Preporučujemo

Zajednička misija u kojoj su deca glavni junaci.

I sve vreme tokom te povorke leluja plamen lila, ide se u susret prazniku, biva se deo posebne radosti. Po završetku dana, ulazak u san je prepun doživljaja, živih, originalnih slika.

Takvo je jedno sećanje na lilanje, običaj uoči praznika Svetih apostola Petra i Pavla - Petrovdana, koji se svake godine praznuje 12. jula.

Običa je nazvan prema predmetima koji se koriste - lilama, bakljama koje obično čine suva kora divlje trešnje pričvršćena na drveni štap, a u nekim krajevima se koriste i stare tkanine. Smatra se da drvo divlje trešnje ima sposobnost regeneracije kore u toku dve godine.

Vuk Stefanović Karadžić u „Srpskom riječniku“ lile definiše kao „ono što se oguli sa brezove ili trešnjove kore kao hartija. Lila ima u sebi smole i može goreti kao luč“.

Mnoga tumačenja ukazuju da je lilanje običaj stariji od hrišćanstva. Mahanjem lilama se razgoni mrak, simbolično se teraju demonske sile, a deca u svemu tome pronalaze svoj doživljaj i neraskidivo se vezuju, emocijama i sećanjima za veliki praznik. Biva to u njihovom pamćenju posebna luča koja praznik čini toplijim.

(Ona.rs)