Zajedno su se rodile i otišle u smrt: Čuvene bliznakinje su isplanirale svoju eutanaziju do detalja

Bliznakinje Elis i Elen Kesler, legendarne nemačke plesačice i pevačice, završile su život onako kako su ga i živele, zajedno. U 89. godini umrle su u Grinvaldu, nadomak Minhena, uz medicinski asistiranu smrt. Nemačka policija potvrdila je da nema tragova nasilja, a njihova odluka sprovedena je u saradnji sa Nemačkim društvom za humano umiranje, organizacijom koja u okviru zakona pomaže ljudima da samostalno donesu odluku o kraju života.

Kako navode nemački i svetski mediji, sestre su mesecima, pa i duže od godinu dana, planski pripremale poslednje dane, s jasnom namerom da i iz života odu istog dana. Njihova smrt poklopila se sa zakonskim okvirom u Nemačkoj, gde je od presude Saveznog ustavnog suda 2020. godine dozvoljena asistiranu smrt pod određenim uslovima, dok je aktivna eutanazija i dalje krivično delo.

Simbol glamura posleratne Evrope

Elis i Elen rođene su 1936. u Saksoniji, u tadašnjoj nacističkoj Nemačkoj. Roditelji su ih vrlo rano odveli na balet, pa su već kao šestogodišnjakinje bile na časovima, a sa 11 godina u dečjem baletu Opere u Lajpcigu. Porodica je 1952. uspela da prebegne iz Istočne u Zapadnu Nemačku, koristeći vizu za posetu, i to je bio prelomni trenutak koji im je otvorio put ka međunarodnoj sceni.

U Diseldorfu su nastupale u pozorištu Paladium, a već 1955. otkrio ih je direktor kultnog pariskog kabarea Lido, gde su narednih godina, sa perjem, štrasom i disciplinom balerina, gradile status evropskih zvezda. U strogoj posleratnoj Nemačkoj bile su među prvima koje su u ozbiljnim emisijama pokazivale noge, što im je donelo i obožavanje i zgražavanje, ali ih je zauvek upisalo kao žene koje su unosile glamur u sivu stvarnost.

Bliznakinje su imale talenat nije ostao zatvoren u Evropi. Nastupale su u Njujorku, Monte Karlu, Barseloni, Buenos Ajresu i Sidneju, na televiziji i u filmovima, a delile su scenu sa imenima kao što su Frenk Sinatra, Fred Aster i Hari Belafonte. Pojavile su se i u američkom filmu "Sodom i Gomora" i našle se na naslovnoj strani magazina Life, što je, za evropske šou-dame tog doba, bio dokaz da su probile i najveće granice.

Od Lida i Evrovizije do italijanske televizije

Godine 1959. predstavljale su Zapadnu Nemačku na Pesmi Evrovizije, sa numerom "Heute Abend wollen wir tanzen geh'n", i završile na osmom mestu, ali im je nastup doneo dodatnu vidljivost u celoj Evropi. Već početkom šezdesetih sele se u Italiju, postaju zaštitna lica velikog RAI šou programa "Studio Uno" i pretvaraju se u prave nacionalne ikone.

Bile su visoke, vitke, savršeno sinhronizovane, sa imidžom "nogu nacije" koji je pratio svaki njihov nastup. U četrdesetoj godini pristale su da poziraju za naslovnu stranu italijanskog izdanja magazina Playboy, a taj broj postao je najprodavaniji u istoriji italijanskog izdanja. Time su još jednom pomerile granicu onoga što je u to doba bilo "dozvoljeno" damama sa televizije.

Popularnost nisu gradile samo kroz glamur, već i kroz radnu etiku. Često su isticale da ih je upravo disciplina baleta i činjenica da su uvek nastupale udvoje držala "na zemlji", uprkos ogromnoj slavi. Za doprinos kulturnoj razmeni između Nemačke i Italije dobile su i zvanična priznanja obe države, što je retkost čak i za umetnike njihove generacije.

Privatan život držale su podalje od skandala. Obe su imale duge veze i romanse, ali se nikada nisu udale, naglašavajući da ih je majčina nesrećna bračna priča naučila koliko brak može da zarobi. Od sredine osamdesetih vratile su se u Nemačku i povukle u Grinvald, gde su nastavile povremeno da nastupaju, čak i u poznim godinama.

Bliznakinje su zajedno bile u životu, a zajedno i u smrti

Već početkom ove godine, u intervjuu za nemačke medije, jasno su rekle da žele da ih i posle smrti niko ne razdvaja. - U smrti ujedinjene. Tako bismo želele, rekle su tada, dodajući da su testamentom predvidele zajedničku urnu. Nisu želele samo da dele urnu jedna s drugom, već i sa majkom, preminulom 1977. godine, kao i sa pepelom svog psa Jelo, čime su i simbolično zatvorile porodični krug.

Prema navodima Nemačkog društva za humano umiranje, njihova odluka o asistiranoj smrti doneta je hladne glave, bez psihijatrijske krize i bez spoljnog pritiska, kao dugogodišnja želja da odu istog dana i na način koji doživljavaju kao dostojanstven. U državi u kojoj je samoodređeni kraj života zakonski dozvoljen u strogo kontrolisanim okvirima, njih dve su taj okvir iskoristile kao poslednji čin lične autonomije.

Smrt Elis i Elen Kesler nije samo vest o još jednoj poznatoj ličnosti koja je otišla. To je zatvaranje jednog retkog, simetričnog poglavlja u istoriji evropskog šou-biznisa. Sedam decenija delile su scenu, garderoberu, hotelske sobe, probu, tremu i aplauz. Upoznale su dva sistema, dve Nemačke, ceo kontinent, Ameriku i televiziju koja se menjala brže nego što su se menjali njihovi kostimi. Na kraju, ostale su verne jedinoj konstanti koju su imale od prvog dana, jedna drugoj.

(Ona.rs)

Pošaljite nam Vaše snimke, fotografije i priče na broj telefona +381 64 8939257 (WhatsApp / Viber / Telegram).

Povezane vesti

Ona.rs zadržava sva prava nad sadržajem. Za preuzimanje sadržaja pogledajte uputstva na stranici Uslovi korišćenja.