Najopasniji put na svetu nalazi se u Boliviji: Na određenim deonicama širok je 3 metra

Protežući se od grada La Paza, smeštenog visoko u Andima, do suptropskih predela doline Jungas (Yungas) i amazonskih nizija, 64 kilometara dug Jungas put podrazumeva spust od 3.500 metara. U pojedinim delovima širine je tek oko tri metra.

Na čuvenom bolivijskom Putu smrti, kako se još naziva, postoje brojna oštra skretanja i „mrtvi“ uglovi. Niz okolne stene prska voda iz brojnih vodopada, što celokupan predeo čini neverovatnim.

Bezbednosne barijere se na ovom putu retko gde mogu videti, pa zato nije ništa neobično što duž Puta smrti postoje brojna obeležja posvećena onima, koji su tu izgubili živote. Požutele fotografije, beli krstovi i buketi cveća su vrlo često vidljivi na ovom putu.

U toku 90-ih godina prošlog veka toliko je ljudi izgubilo živote u nesrećama na putu koji su izgradili ratni zarobljenici iz Paragvaja nakon rata, koji je trajao od 1932. do 1935. godine da ga je Međuamerička razvojna banka okarakterisala kao „najopasniji put na svetu“, navodi BBC.

Međutim, postoji još nešto što privlači pažnju mnogih. U pitanju je svojevrsna kapija prema prilično zanemarenom regionu plodne zemlje, poznate po izuzetnom biodiveritetu između Anda i Amazona. Upravo taj predeo je usko povezan sa dva resursa, koja izazivaju fascinaciju i poštovanje, ali i nerazumevanje i polemiku -  to su koka i zlato.

Prijatna klima, neverovatan panoramski pogled na okolna brda čine naselje Koroiko fascinantnim. Nekada je to bio glavni centar za eksploataciju zlata i smatra se da je upravo taj region imao značajn uticaj na razvoj moderne Bolivije.

Kvalitetno zemljište i obilne padavine učinili su da Jungas, smešten na istočnim padinama Anda, bude smatran poljoprivrednim centrom zemlje. Ispresecan drevnim trgovačkim putevima, ceo region bio je žitnica za narod Inka i ranija carstva koja su postojala na tom području tokom istorije. Danas se ta tradicija nastavlja. Nije ništa neobično tu videti na obroncima zasađene banane, papaje, guave i citrusno voće i druge kulture. Ima tu i žbunastih biljaka koke sa vitkim granama, ovalnim listovima i crvenim bobicama.

Upravo je koka bila izuzetno značajna za mnoge kulture na području Južne Amerike. Bolivija je jedan od najvećih proizvođača u tom delu sveta. Od stotina kilometara useva koke, čak oko dve trećine njih nalazi se u regionu Jungas. Čak oko 8.000 godina se koristi ta biljka u verskim obredima, ali i kao lek i sredstvo plaćanja.

U početku su Španci nastojali da tu biljku okarakterišu kao lošu. Međutim, vremenom su shvatili da je imala blagotvorni uticaj na pripadnike autohtonih naroda na tom području, koji su bili primorani da rade na plantažama i u rudnicima. Zato su se kolonijalne vlasti predomislile i komercijalizovale usev koke. Interesovanje za tu biljku počelo je polako da raste i van granica zemlje.

U toku 19. veka su se koka i njen psihoaktivni alkaloid, kokain, pokazali vrlo popularnim na tlu Evrope i Severne Amerike. Korišćena je za pića i tonike, ali i za lekove i razne druge proizvode. Među njima je bilo i „Vin Mariani“, francusko vino koje je sadržalo 200 miligrama kokaina po litru. U reklamama se tvrdilo da „osvežava telo i mozak“, a među ljubiteljima tog vina bili su i Tomas Edison, Emil Zola i papa Lav XIII, koji se čak pojavio u promotivnom spotu.

Kokain i proizvodi na bazi kokaina su sve do kasnog 19. i početka 20. veka bili legalno priznati širom Evrope i Severne Amerike. Jedan od zagovornika teorije korišćenja kokaina bio je i Sigmund Frojd, koji je naveo da ga je „mala doza podigla u visine na divan način“. Ali je vremenom kokain povezan sa porocima i kriminalom, pa je na kraju zabranjen u većem delu sveta, kao i koka, iako je u Boliviji koka i dalje ostala legalna.

Kasnih 80-ih godina prošlog veka potražnja za kokainom je rasla, što je dovelo do rata protiv droge, koji su povele Sjedinjene Američke Države. Upravo je taj rat razorio obližnji region Čarape u Boliviji, koji je postao glavna oblast za proizvodnju koke. Tokom rata došlo je do široko rasprostranjenog kršenja ljudskih prava, što je uključivalo mučenja, ubijanja, proizvoljna hapšenja i pritvaranja ljudi, ali i do krađa i premlaćivanja. Svoj glas protiv toga podigli su uzgajivači koke, koji su organizovali proteste poznate kao „kokaleros“, što je doprinelo usponu Eva Moralesa, lidera Šest federacija tropskih krajeva Kočabamba, koji je predstavljao lokalne uzgajivače koke.

Tokom takozvanog Rata za vodu, koji se na tom području odigrao u periodu između 1999. i 2000. godine, a koji se karakteriše kao ustanak protiv privatizacije opštinskog vodovodnog preduzeća u gradu Kočabamba, Moralesov politički uspon bio je zagarantovan. Postao je 2005. godine prvi domorodački predsednik na tlu Amerike. Ubrzo je počela kampanja pod nazivom „Koka da, kokain ne“, koja je podrazumevala davanje dozvole lokalnom stanovništvu da uzgajaju koku u određenim granicama.

Danas mnogi stanovnici Bolivije koku smatraju svetom biljkom, a redovno je koristi trećina ukupnog stanovništva zemlje. Kokain je i dalje ilegalan.

Još je jedan prirodni resurs dominantan na ovom području - zlato. Iako su prisutne brojne glasine o skrivenom zlatu na ovom području, činjenica je da korita reka i potoka nisu uspela da zadovolje apetite konkviskadora za njim.

Mnogi su mitovi povezani i sa jezuitima, koji su kroz eksploataciju lokalnog autohtonog stanovništva stekli neverovatno bogatstvo na tlu Južne Amerike, pre nego što su odatle proterani 1767. godine. Smatrali su se previše moćnim i nezavisnim, da bi to odgovaralo španskoj kruni. Šta se tačno dogodilo sa bogatstvom ovog reda nije poznato, ali je ta tema postala predmet brojnih spekulacija.

(Ona.rs)

Pošaljite nam Vaše snimke, fotografije i priče na broj telefona +381 64 8939257 (WhatsApp / Viber / Telegram).

Povezane vesti

Ona.rs zadržava sva prava nad sadržajem. Za preuzimanje sadržaja pogledajte uputstva na stranici Uslovi korišćenja.