Doktorka Draginja Babić: Valjevka koja se nesebično dala svom gradu i narodu tokom Prvog svetskog rata

Česta sudbina velikih žena Srbije koje su živele s kraja 19. i početka 20. veka je da ih je istorija uglavnom "zaboravila". Slično se dogodilo i doktorki Draginji Babić, jednoj od prvih žena lekara u Srbiji.

Tek po neki članak u hronikama Srpskog lekarskog društva ili poneki redak u nekim knjigama sačuvao je uspomenu na nju i otrgao njeno herojstvo od zaborava.

U pitanju je žena koja je nesebično pomagala bolesnicima i ranjenicima u najtežim trenucima za našu zemlju - i na kraju, kako to obično i biva sa heroinama - žrtvovala i sopstveni život za druge.

Doktorka Babić je rođena 1887.godine u Valjevu. Nakon što je završila osnovnu školu u rodnom gradu, i ona i roditelji su želeli da ova talentovana devojka nastavi svoje obrazovanje, ali to je bilo praktično nemoguće u Srbiji s početka 20. veka.

Naime, osnovni uslov za upis na fakultet bilo je gimnazijsko obrazovanje, a u Srbiji sve do 1905. nije postojala ženska gimnazija. Kako prenosi Ordinacija, devojkama je omogućeno od 1879. da pohađaju muške gimnazije i privatno polažu maturu, ali samo uz posebno odobrenje direktora škole, što se retko dešavalo, jer su nerado primali devojke među đake.

Ipak, kao odličan đak, Draginja je dobila stipendiju tadašnje Valjevske opštine, te je studije medicine 1907. godine započela u Cirihu, a okončala u Berlinu.

Takođe, jedino je u Nemačkoj tokom 19. veka bilo omogućeno ženama da doktoriraju i to na četiri fakulteta: teološkom, pravnom, filozofskom i medicinskom, a od 1899. godine i tehničke škole dobile su pravo da dodele zvanje doktora. Međutim, do Prvog svetskog rata zvanje doktora nije dobio nijedan građanin Srbije.

Tu i tada na scenu stupaju žene Srbije, koje su se tek 1908. godine izborile za pravo sticanja najvišeg obrazovanja. Tako su u to vreme doktorsku titulu dobile tri Srpkinje: Draginja Babić, Boginja Barjaktarević i Pravda Marković, pri čemu su sve tri bile studentkinje na stranim univerzitetima. 

Zanimljivo je istaći i da je većina muškaraca zvanje doktora u to vreme stekla između 26 i 30 godine, dok je Draginja to učinila četiri godine ranije.

U svojoj biografiji na nemačkom, koju je priložila uz doktorat, navodi se da je rođena 3. oktobra 1887. godine u Valjevu kao ćerka trgovca Janka Babića iz Valjeva i njegove žene Jelene, rođene Mitrović i da je pravoslavne vere.

- Školske godine 1904/5. završila sam 8. razred u III beogradskoj gimnaziji i u istoj maturirala 23. maja 1905. godine. U zimskom semestru 1905/6. upisala sam Medicinski fakultet Univerziteta u Cirihu, a posle pet semestara studija na tom univerzitetu, u zimskom semestru 1908/9. upisala sam se na Medicinski fakultet Univerziteta u Berlinu - piše u biografiji.

Draginja 1911. godine promovisana kao prva srpska lekarka, a prema nekim svedočanstvima iz tog vremena, kako navodi Vikipedija, kao odličnog studenta su hteli da zadrže na fakultetu, ali ona je odlučila da se ipak vrati u Srbiju.

Sve žene lekari koje su završile medicinski fakultet u inostranstvu od 1866. do 1911. godine bile su obuhvaćene opštom mobilizacijom još na početku Prvog balkanskog rata. One, međutim, nisu poslate u u borbene redove, već su raspoređene u unutrašnjosti zemlje za upravnike rezervnih vojnih bolnica koje su nicale iz okružnih građanskih bolnica.

Često su bile i jedini lekari u tom gradu ili okrugu, pa je tako ostalo zapisano i da je Draginja prvo bila lekarski pomoćnik valjevske Okružne bolnice, a kad je položila državni ispit, postavljena je na mesto lekara valjevske opštine.  U oba balkanska rata bila je upravnik rezervne bolnice u Valjevu u kojem su ostali samo ona i doktor Selimir Đorđević, dok su ostali otišli sa vojskom.

Ovaj grad, kao mesto udaljeno od poprišta, već tada postaje centar rezervne vojne bolnice, u koju su sa fronta, u bezbedno okruženje, dopremani ranjenici i oboleli. 

Kada su austrougarske trupe prodrle na početku Prvog svetskog rata, Draginja se povukla sa srpskom vojskom i prihvatila dužnost upravnika rezervne bolnice u Pirotu. Ipak, odmah posle Kolubarske bitke vratila se u rodno Valjevo iz kog su svi bežali u tom trenutku - samo da bi pomogla svom narodu koji je tamo ostao.

U Valjevu je tokom zime 1914. godine dnevno umiralo na stotine ljudi od tifusa, odnosno pegavca kako su ga zvali, a pored običnog stanovništa život je izgubilo i oko 3.000 vojnika koji su svi sahranjivani u masovne grobnice. Istoričar Vladimir Krivošejev ubeležio je da je velika epidemija pegavog tifusa, koja je harala do kraja proleća 1915. godine, u Valjevu sa 8.000 stanovnika i njegovoj okolini usmrtila je više od 9.000 ljudi, meštana, izbeglica, srpskih, ali i zarobljenih austrougarskih vojnika. A sa njima su preminuli i mnogi lekari.

- Ono što je za vreme Prvog svetskog rata ova hrabra i neustrašiva lekarka doživljavala u svom Valjevu, može se nazvati pravim herojstvom. Škole, kafane, privatne kuće, magacini, sve je bilo prepuno obolelih. Pegavac je kosio, obolevalo se masovno i umiralo masovno - navodi se u knjizi Vera Gavrilović "Žene lekari u ratovima 1876-1945".

Valjevka u duši, Draginja je preuzela prevelik teret na sebe. Nesebično je trčala s jednog na drugo mesto, neprestano pokušavajući da pruži pomoć svima kojima je bila potrebna. Čak je odlazila i u privatne domove u kojima su svi ukućani imali tifus, da bi se brinula o njima, ložila im vatru, hranila ih, oblačila i to bi ponavljala i po nekoliko puta dnevno.

Jednog dana, kako prenosi Riznica srpska, poverila je kolegi bolničaru da je našla belu vaš u kosi i da oseća kao da će da se razboleti. Posle nekoliko dana više nije mogla da ustane iz kreveta.

Umrla je u januaru 1915. godine, u 28. godini.

- Tako je završila život ova mlada lekarka koja je žrtvovala sebe da bi pomogla obolelima i nizu ostalih dodala svoj najlepši primer čovekoljublja - zapisala je Vera Gavrilović, dok je poznavalac istorije Srpskog lekarskog društva, Vojislav Subotić, napisao je da je za njom otišao i njen otac:

- Umro je od tuge za njom, nemoguć da je prežali, presvište i umre posle tri dana.

Ljubav koju je Draginja poklanjala, Valjevci nisu zaboravili, ali je njeno ime ipak ostalo nedovoljno poznato svima van medicine. I u enciklopedijama se pominje veoma šturo i gotovo uzgred iako je odlikovana Ordenom Svetog Save 4. reda 1913. godine: "Draginja Babić - upravnik i jedini lekar rezervne vojne bolnice u Valjevu u toku oba balkanska rata".

A njen život nije bio ništa manje požrtvovan od života heroine Nadežde Petrović, žene veoma slične sudbine...

(Ona.rs)

Pošaljite nam Vaše snimke, fotografije i priče na broj telefona +381 64 8939257 (WhatsApp / Viber / Telegram).

Ona.rs zadržava sva prava nad sadržajem. Za preuzimanje sadržaja pogledajte uputstva na stranici Uslovi korišćenja.